Jovan Damjanić ili Janoš Damjanič (kako su ga zvali Mađari), bio je srpski graničarski oficir u Austrijskom carstvu i general mađarske vojske tokom Mađarske revolucije 1848.

Damjanić je kontroverzna ličnost.

Mađari ga smatraju svojim nacionalnim herojem, a Srbi izdajnikom jer je predvodio mađarske snage protiv Srba koji su se borili za Srpsku Vojvodinu, na strani habzburgovaca. Tada je i dobio nadimak "Ljuta guja", "srpski izdajica".

Rođen je u mestu Straža pored Vršca u Banatu, tadašnjoj Vojnoj krajini. Izbijanjem revolucije 1848. godine unaprijeđen je u čin majora. Iako je bio pravoslavni Srbin, bio je veoma privržen idejama mađarskih revolucionara i reformista.

Iako ne postoje pouzdani dokazi pripisuju mu se i neke antisrpske izjave.

"Srbi ne treba da postoje i neću se smiriti dok i posljednji Srbin na svetu ne bude mrtav, a kada se to dogodi, sam sebe ću ubiti", navodno je rekao Damjanović.

Sposobnost i hrabrost u borbama kod Alibunara i Straže u revoluciji iz 1848. godine su ga dovele do unapređenja u čin pukovnika. 

Veoma brzo je dostigao reputaciju najhrabrijeg u mađarskoj armiji.

Damjanićeva hrabrost i učešće u borbama kod Horta i Hatvana, takođe i u krvavoj bici kod Išasega, pretvorile su ga u nacionalnog heroja. Ovo mu je potvrdio Lajoš Košut lično, kada mu je pred čitavim bataljonom predao svoj šešir.

Svoj vrhunac u vojnoj karijeri je doživio kada je pobijedio u bici kod mjesta Nađšalo, koje je dovelo do oslobođenja tvrđave Komoran.

Poslije bitke kod mjesta Vilagoš i katastrofalnog poraza predao se ruskim snagama. Od tada je postala poznata njegova izjava da će tvrđavu predati jednoj jedinoj četi Kozaka, ali da će je braniti do posljednje kapi krvi protiv Austrijske carske armije.

Predao se ruskom generalu Dimitriju Buturlinu, koji ga je poslije predao Austrijancima koji su ga 6. oktobra 1849. godine objesili u Aradu.