Smrt člana porodice jedan je od najtežih i najemotivnijih trenutaka koje ljudi doživljavaju. U Srbiji postoji niz običaja koji se poštuju kada neko umre, a svi imaju za cilj ispraćaj pokojnika na dostojanstven način i pružanje podrške porodici koja tuguje. U Vranju se, pak, dugo zadržao jeziv običaj nekoliko godina poslije sahranjivanja preminulog člana porodice.
Gubitak člana porodice svi teško prihvatamo, a običaji koji se sprovode prije i poslije sahrane razlikuju se "od sela do sela". Obavještavanje familije i prijatelja, priprema pokojnika za sahranu, takozvana Tajna večera ili Velika pomana (izražavanje saučešća porodici), sahrana i pomeni su običaji koji se praktikuju u cijeloj Srbiji. U Vranju i okolini dugo se zadržao specifičan običaj koji se sprovodio poslije sahrane, a o kojem je pisao srpski etnolog i istoričar Tatomir Vukanović.
Riječ je o prekopavanju groba koje se obavljalo nekoliko godina poslije sahrane.
Staro vranjsko groblje nalazilo se do same varoši i bilo je ograđeno zidovima. Na sredini groblja nalazila se oronula grobljanska crkva i klisarnica, gdje su se ljudi sklanjali u slučaju lošeg vremena. Pored starovremskih grobova bilo je i bogataških grobova gdje su uvijek gorjela kandila. Iznad svakog groba se nalazio krst isklesan od kamena ili načinjen od drveta, a do krsta se nalazila testija vode u čije se grlo stavljao bosiljak.
Prekopavanje groba bio je običaj koji se sprovodio nekoliko godina od smrti člana porodice. To se radilo s namjerom da se u isti grob sahrani tijelo drugog preminulog. Kako navodi Vukanović, kosti bi se iz groblja pokupile i stavile u torbu, napravljenu od čistog platna. Pošto bi kosti sveštenik „prepojao,“ one bi bile stavljene pored sanduka novoupokojenog člana porodice u taj isti grob.
Ovom običaju prisustvovali su svi članovi porodice, čak i najmlađi. Mnoga djeca koja su prisustvovala činu otkopavanja groba i vađenja kostiju - najčešće prababa i pradjeda - vukla su traume cijelog života, jer su vidjela posmrtne ostatke najmilijih.
Ovaj običaj je, na sreću, odavno napušten, ali je ostao zabilježen kao svjedočanstvo jednog vremena u gradu na jugu Srbije.
