Marjanović je bio dobar Kneletov drug, a mnogi tvrde da se i danas sjećaju zvuka zlatnih lanaca koji su zvečali dok su Goksi i Knele trčali beogradskim asfaltom.

Goksija su inače ubila dva policajca 1995. godine i zbog te likvidacije osuđeni su na po 20 godina.

Sjećanje na Goksija međutim i dalje traje.

Novobeograđanin Marjanović bio je u dobrim odnosima sa Voždovčanima sve dok je Knele bio živ. Kad je Knežević ubijen Goran Vuković Majmun i Jovan Simendić Simenda dali su mu čitulju preko cijele strane gdje su potpisani svi Kneletovi najbliži prijatelji poput Borisa Petkova, Mije Baškalovića, Braće Bambalića, Romea Savića... Među njihovim imenima bilo je i Goksijevo ime, ali već sljedeći put kad su Kneletu davali pomen Goksijevog imena nije bilo u novinama. Voždovčani su se udaljili od njega jer je bio previše ekstreman čak i za njih. Smatrali su da pravi probleme i tamo gdje ih nema.

Iako su se družili Knele i Goksi su bili različiti. Kneleta je cijeli kraj obožavao: žene, klinci, penzioneri, mangupi, djevojke... Znali su da ne dira "običan" svijet i prema njima je bio fin i kulturan.

Zato je njegovoj sahrani prisustvovalo na hiljade ljudi. Tu nisu bili samo njegovi drugovi, nego i roditelji tih drugova, njegove komšije, mnogo onih koji ga nisu znali, već su samo čuli za njega, jer je već važio za gradsku legendu.