Profesor fizike Melvin M. Vopson sa Univerziteta Portsmut, jedan je od fizičara koji smatraju da ovu teoriju podržava i grana nauke koja se zove informaciona fizika, a koja sugeriše da prostor-vrijeme i materija nisu fundamentalni fenomeni.

Umjesto toga, fizička stvarnost suštinski je sastavljena od djelića informacija iz kojih proizlazi naše iskustvo prostora-vremena, pojašnjava britanski fizičar za list "Konverzejšn".

Kao dokaz on navodi činjenicu da temperatura "izranja" iz kolektivnog kretanja atoma. Ali, nijedan atom, u osnovi, nema temperaturu, a to dovodi do mogućnosti da bi cijeli svemir, zapravo, mogao biti, kompjuterska simulacija.

Ideja da je svemir, možda, samo komjuterska obrada nije nova.

Godine 1989. legendarni fizičar Džon Arčibald Viler sugerisao je da je svemir suštinski matematički i da se može smatrati da nastaje iz informacija.

Godine 2003. filozof Nik Bostrom sa Oksforda formulisao je hipotezu o simulaciji u kojoj tvrdi da je vrlo vjerovatno da živimo u simulaciji.

On je pojasnio da bi napredna civilizacija trebala doći do tačke u kojoj je njena tehnologija toliko sofisticirana da se simulacije ne bi mogle razlikovati od stvarnosti, a akteri ne bi bili svjesni da su u simulaciji.

Fizičar Set Loyd sa čuvenog Univerziteta MIT u SAD proširio je tu hipotezu o simulaciji na viši nivo, sugerišući da bi cijeli svemir mogao biti - ogromni kvantni kompjuter.

Postoje neki dokazi koji sugerišu da bi naša fizička stvarnost mogla biti simulirana virtuelna stvarnost, a ne objektivni svijet koji postoji nezavisno od posmatrača.

Svaki svijet virtuelne stvarnosti zasniva se na obradi informacija. To znači da je sve digitalizovano ili pikselizovano do minimalne veličine koja se ne može dalje dijeliti, odnosno do bitova, smatraju zagovornici ove teorije.

Čini se da ovakav svijet oponaša stvarnost prema teoriji kvantne mehanike.

Postoji najmanja, diskretna jedinica energije, dužine i vremena. Slično tome, elementarne čestice, koje čine svu vidljivu materiju u svemiru, najmanje su jedinice materije. Pojednostavljeno rečeno, naš je svijet pikselizovan - smatraju neki naučnici.

Zakoni fizike koji upravljaju svime u svemiru takođe nalikuju linijama kompjuterskog koda koje bi simulacija slijedila u izvršavanju programa.

Matematičke jednačine, brojevi i geometrijski obrasci prisutni su svuda, a svijet se čini potpuno matematičkim.

Još jedan kuriozitet u fizici koji podržava hipotezu o simulaciji jeste brzina svjetlosti.

U virtuelnoj stvarnosti ovo ograničenje odgovaralo bi ograničenju brzine procesora, odnosno ograničenju procesorske snage.

Možda najveći dokaz hipoteze o simulaciji dolazi iz kvantne mehanike, koja sugeriše da priroda nije "stvarna".

Čestice u određenim stanjima, kao što su određene lokacije, ne izgledaju kao da postoje, osim ako ih stvarno ne posmatramo ili mjerimo. Umjesto toga, one su, istovremeno, u mješavini različitih stanja.

Slično tome, virtuelna stvarnost treba posmatrača ili programera da bi se stvari dogodile.

Pod pretpostavkom da je svemir zaista simulacija, naučnici iznose teoriju o mogućnosti njenog dokazivanja.

Razmno je pretpostaviti da bi simulirani svemir sadržavao puno informacionih bitova svuda. Ovi bitovi predstavljaju sam kod simulacije. Zato bi otkrivanje tih bitova informacija dokazalo hipotezu simulacije.

Nedavno predloženo pravilo ekvivalencije masa-energija-informacija /M/E/I/, sugeriše da se masa može izraziti kao energija ili informacija ili obrnuto i pretpostavlja da informacioni bitovi moraju imati malu masu.

To nam daje nešto za traganje, navode fizičari.