Kada se suočimo sa stresnim događajem, naš mozak to prepoznaje kao opasnost, pa se čitav organizam stavlja u "stanje povišene pripravnosti". 

Pojačava se prliv krvi u mišiće, izoštravaju se čula, podiže se prag bola, a tada se obično i naježimo. 

Centralni nervni sistem podiže prag bola da bismo lakše podnijeli stresni događaj i eventualne povrede. 

Zjenice se šire, čime se omogućava prijem većeg broja fotona, a samim tim i bolji vid, čak i u uslovima minimalne osvjetljenosti. 

U jetri se šećer, u vidu rezervne materije - glikogena, pretvara u glukozu, koja je osnovni izvor energije, koji nam je odmah na raspolaganju. 

Srce kuca brže i jače, što omogućava veći priliv krvi i kiseonika u mišiće. Zahvaljujući tome, mišići dobijaju više glukoze nego u uobičajenim uslovima. 

Nadbubrežne žlijezde luče veću količinu hormona stresa – adrenalina, koji omogućava brže reflekse i razmišljanje pa i odlučivanje. 

Priliv krvi u crijeva se smanjuje, a ona se preusmjerava u mozak i mišiće.