Na Filmskom festivalu u Kanu ovacije mogu da traju i duže od 10 minuta. Postavlja se pitanje: šta tjera ljudska bića da udaraju ruku o ruku, odnosno da aplaudiraju?
Na Kanskom festivalu postoje dugi aplauzi, a zatim stojeće ovacije. Poslije prikazivanje filma „Horizon: An American Saga“ u režiji Kevina Kostnera, koja je imao premijeru na posljednjem Kanskom festivalu, publika je pljeskala sedam minuta. Ali to nisu najduže ovacije u istoriji ovog festivala. Ta nagrada ide „Panovom lavirintu“ iz 2006. godine, nakon čega je aplauz trajao nevjerovatnih 22 minuta. Zatim 20 minuta za Farenhajt 9/11 Majkla Mura 2004. godine.
Zašto su ljudi prvo počeli da udaraju dlanovima o dlan da bi pokazali oduševljenje? Da li to rade druge životinje? I zašto ne radimo nešto drugo umjesto aplaudiranja, kao na primjer da duvamo u trube, zviždimo ili uzvikujemo, zapitao se Ričard Fišer, kolumnista Bi-Bi-Sija.
Istorijat aplauza
Homo sapijens je vjerovatno počeo da plješće rukama veoma rano u našoj istoriji, piše psiholog Alan Kroli u pregledu istraživanja na tu temu iz 2023. Naši preci primati možda nisu prikazivali filmove, ali u nedostatku govornog jezika, možda su shvatili da bi mogli da koriste buku da signaliziraju prisustvo predatora, da zastraše protivnike, za igru ili da istaknu neki događaj.
U današnje vrijeme, zna se da neki primati pljeskaju kako bi usmjerili pažnju svog čopora ili komunicirali na velikim udaljenostima. I divlje sive foke to rade dok su pod vodom, da pokažu snagu i dominaciju nad suparnicima.
Nejasno je kada su tačno ljudi počeli da tapšu da pokažu zahvalnost za nečiji učinak – aplauz. Pominje se u Bibliji nekoliko puta, kao način da se radujemo ili obožavamo. Možda su to uradili i stari Еgipćani.
Međutim, čini se da je praksa da gomila aplaudira u pozorištu ili tokom nečijeg govora u potpunosti uzeo maha u starom Rimu. Predstave bi sadržale reč "plaudit“ na kraju scena, koren reči „aplauz“.
Za rimske vođe, pljeskanje je takođe bilo zvučno mjerilo popularnosti, slično anketi o popularnosti ili lajkovima na društvenim mrežama. Neki su plaćali da aplauz bude jači. Neron je očigledno bio vrlo velikodušan kako bi ubijedio pet hiljada vojnika da to čin na njegovim nastupima.
Unajmljeni „tapšač“ vratio se 1500-ih, nakon što je francuski pjesnik ponudio besplatne karte članovima publike u zamjenu za glasan aplauz. Tokom narednih nekoliko vijekova, profesionalni plaćeni „tapšači" u Francuskoj bi prisustvovali predstavama da bi predvodili ovacije.
Taši-taši-tanana
Pljeskanje je jednostavno. Studije ukazuju da bebe nisu dovoljno koordinisane da tapšu do kasne prve godine života, a djeca to lako mogu da urade.
Ovo može da objasni rasprostranjenost tapšanja u različitim kulturama – posebno u poređenju sa lukavijim postupcima kao što je pucketanje prstima – metod koji koristi publika na večerima poezije.
Takođe stvara efektivno glasnu buku sa malim naporom. „Pljeskanje je par ekselans, nevokalni signal sa najvećom jačinom zvuka... i jednostavnom, brzom i efikasnom akcijom“, primjećuje Kroli. Mogli biste da udarite rukom o drugi dio tijela, kao što je butina, ali je odnos buke i napora manji.
Različite funkcije aplauza
Konačno, pljeskanje je takođe možda društveno prihvatljivije od vrištanja, duvanja u trubu ili vikanja. Iako se u operi može tolerisati takvo „neotesano“ ponašanje – uz povike „bravo“ ili „brava“ – pljeskanje ima fleksibilnost da bude pristojno i lagano, kao i entuzijastično i dugotrajno.
Na primjer, pokret dozvoljava varijante kao što je „golf pljesak“ – udaranje prstima o dlan – koji je osmišljen da pokaže tiše uvažavanje, a da ne odvlači pažnju onoga kome se aplaudira.
Neki istraživači ističu i da pljeskanje može da signalizira i više od samog uvažavanja: u nekim slučajevima, dozvoljava publici da kolektivno obilježava prelaze tokom ritualnog događaja, kao na utakmicama: „Himna je sada završena, hajde da gledamo neki sport“.
Ono što je najvažnije, to takođe može biti čin koji njeguje društvene veze. Na primjer, tokom zatvaranja zbog pandemije koronavirusa, praksa organizovanog pljeskanja u određeno doba dana bila je, na prvi pogled, pokazivanje poštovanja prema zdravstvenim radnicima. Ali to je takođe vjerovatno zbližilo ljude u vrijeme prinudnog razdvajanja, kroz zajednički čin slavljeničke buke, pripadnosti i jedinstva.
Međutim, povremeno je tapšanje društveno neprihvatljivo. Ono je protjerano iz Donjeg doma u Velikoj Britaniji, na primjer, a na one koji tapšu između stavova na koncertu klasične muzike se gleda sa prezirom.
Društveni pritisak i zaraza
Aplauz ima element društvene zaraze. Svako ko je sjedio u gomili zna da samo šačica tapšača ponekad može da pokrene cijelu masu da ih oponaša. „Ponekad ljudi plješću zato što žele da pošalju poruku. U drugim slučajevima, ljudi mogu pljeskati ne zbog unutrašnjeg izbora, već zbog društvenog pritiska“, piše Kroli.
Godine 2013, tim koji je predvodio Ričard Man, tada profesor na Univerzitetu Upsala u Švedskoj, primjetio je da se to dešava i poslije akademskih predavanja. Otkrili su da je početak aplauza često pratio sličan obrazac kao i način na koji se „zaraza“ širi.
Pa zašto pljeskamo? Odgovor, ukratko, izgleda da je: to je najefikasniji način da se napravi mnogo buke, pokaže naše poštovanje i ojača društvena veza koja proizilazi iz zajedničkog uživanja u nečemu. Ali šta je sa super dugim aplauzom, a la Kan? Zašto jednostavno ne traju minut ili dva?
Man je još 2013. rekao za Bi-Bi-Si da dužina aplauza nije u korelaciji sa kvalitetom izvođenja. „Imate ovaj društveni pritisak da počnete (da tapšate), ali kada jednom počnete, postoji jednako jak društveni pritisak da ne prestanete, sve dok neko ne započne to zaustavljanje.“
Primjenjujući ovo otkriće na zapanjujuće duge ovacije u Kanu, zaključak bi bio sljedeći: niko u prostoriji ne želi da bude viđen – ili u doba društvenih medija, snimljen – kao prvi koji će stati, prenosi RTS.
