Sveti Sava bio je srpski princ iz loze Nemanjića, monah, iguman manastira Studenica, književnik, diplomata i prvi arhiepiskop autokefalne Srpske pravoslavne crkve /SPC/, a smatra se utemeljivačem srpske diplomatije, prosvjete i kulture.

Rođen je oko 1174. godine kao Rastko Nemanjić, najmlađi sin velikog župana Stefana Nemanje.

Zajedno sa starijom braćom, Stefanom i Vukanom na dvoru u Rasu dobio je izvanredno obrazovanje i od rane mladosti pokazivao je ljubav prema knjizi, a kao mladić, već u 15. godini, dobio je od oca na upravu Zahumlje.

Ubrzo, 1192. ili 1193. godine, Rastko je pobjegao na Svetu Goru i zamonašio se u ruskom manastiru Sveti Pantelejmon gdje je dobio ime Sava.

Kasnije je sa svojim ocem, koji se zamonašio i dobio ime Simeon, podigao manastir Hilandar, prvi i jedini srpski manastir na Svetoj Gori.

Godine 1219. ubijedio je vaseljenskog patrijarha i cara u Nikeji da odobre autokefalnost srpske crkve sa statusom arhiepiskopije i vaseljenski patrijarh Manojlo Prvi Carigradski imenuje ga za prvog arhiepiskopa Srbije.

Na povratku sa drugog hodočašća u Palestinu, preminuo je u tadašnjoj bugarskoj prestonici Velikom Trnovu 14. januara 1236. godine.

NJegove mošti je u manastir Mileševu prenio njegov nećak, kralj Stefan Vladislav Prvi.

Prisustvo moštiju Svetog Save imalo je za Srbe izuzetan duhovni, ali i politički značaj, naročito u vrijeme ropstva pod Osmanlijama.

Tako su ustanici u Banatu protiv turske tiranije sa kraja 16. vijeka, na čelu sa vršačkim vladikom Teodorom, na svom ustaničkom barjaku imali izvezenu ikonu Svetog Save.

Za odmazdu Sinan paša spalio je mošti Svetog Save 1594. godine na Vračaru u Beogradu, gdje se sada nalazi Hram Svetog Save.

Sveti Sava je prvi u nizu svetitelja SPC iz loze Nemanjića.

Autor je više pisanih djela, od kojih su najznačajnija "Žitije Svetog Simeona", "Karejski tipik", "Hilandarski tipik" i "Studenički tipik" i "Zakonopravilo".