Zafranović je radio na nekim od najvećih ostvarenja jugoslovenske i srpske kinematografije, kao što su "Balkanski špijun“, "Otac na službenom putu“, "Dom za vešanje“, "Karaula“ i mnogim drugim neprolaznim djelima sedme umjetnosti.

Filmski umjetnik, rođeni brat reditelja Lordana Zafranovića, rođen je u Maslenici u Hrvatskoj, 15. avgusta 1949. godine.

Na katedri Filmske i TV montaže diplomirao je i magistrirao 1975. godine na Akademiji umjetnosti u Pragu.

Tokom godina stekao je status jednog od najvećih filmskih i televizijskih montažera, a radio je i kao dramaturg.

Bio je redovni profesor i šef katedre na Fakultetu dramskih umjetnosti, a od 2009. i redovni profesor FAMU u Pragu.

Radio je na mnogim filmovima i TV dramama i sarađivao sa velikim brojem reditelja.

U njegovom opusu su se našli i kultni filmovi - “Čudo neviđeno”, “Arizona drim”, “Kraljevski voz”, “Večernja zvona”, “Haloa praznik kurvi”, “Čaruga”,”Džozefin”, “Jaguarov skok”, “Oktoberfest”, “Enklava”, “Ustav Republike Hrvatske”, “Bićemo prvaci sveta”, “Kralj Petar Prvi”, i još uvijek aktuelan film - “Ime naroda” (2020) Darka Bajića.

Za svoje stvaralaštvo nagrađen je sa tri Zlatne arene za montažu na filmskom festivalu u Puli i to za filmove: “Kraljevski voz” (1981), “Balkanski špijun” (1984) i “Večernja zvona” (1986).

Dobitnik je i nagrada za najbolju montažu na Filmskom festivalu u Sopotu, nosilac je priznanja Fipresci, nagrađen je na Filmskom festivalu jugoistočne Evrope u Parizu i dobitnik nagrade za životno djelo filmskog festivala "Sinematik".

Osim filmova, radio je i na TV dramama - “Ljubav u jedanaestoj”, “Zovem se Eli”, “Svinjski otac”, “Čovek koji je pojeo vuka” i druge.

Njemački filmski časopis “Kino-film” šnit proglasio ga je najboljim evropskim montažerom 2017. godine.