Pučem, koji je izvršen 27. marta 1941. godine u jedan čas nakon ponoći, poništen je protokol o pristupanju Jugoslavije Trojnom paktu / NJemačka, Italija i Japan/, a koji su u ime Vlade Jugoslavije potpisali predsjednik Dragiša Cvetković i ministar spoljnih poslova Aleksandar Cincar Marković. 

Protokol, koji je isprovocirao puč, a potom i masovne demonstracije potpisan je nakon zaključka da je Jugoslavija u strategijski bezizlaznom položaju i da ne može dobiti nikakvu pomoć od saveznika. 

Uklonjeno je namjesništvo čija je prva ličnost bio knez Pavle Karađorđević dok je maloljetni kralj Petar Drugi proglašen punoljetnim. 

Čim je informacija o puču, čija je centralna figura bio general Dušan Simović, dospjela u narod izbile su masovne ulične demonstracije kao znak podrške građana puču popraćene parolama "Bolje rat nego pakt" i "Bolje grob nego rob". 

U istoriji nije u potpunosti rasvijetljeno, ali je među stručnjacima opšte prihvaćeno uvjerenje da je presudan podsticaj državnom udaru u tako prelomnom trenutku imao uticaj inostranstva, prije svega Londona, ali i Moskve. 

Srpske opozicione stranke i patriotske grupe, kao i Srpska pravoslavna crkva sa odobravanjem su primile vijest o državnom udaru. 

Kasnije, 6. aprila, uslijedilo je brutalno bombardovanje Beograda i masovni napad NJemačke, Italije, Bugarske i Mađarske na Jugoslaviju. 

Zemlja je raskomadana i formirane su takozvana Nezavisna Država Hrvatska, velika Albanija i velika Bugarska. 

Sudovi u Srbiji su tokom protekle decenije rehabilitovali neke od učesnika događaja od 25. i 27. marta 1941. godine.