Danas se obilježava početak NATO agresije na Srbiju, odnosno tadašnju SR Jugoslaviju.
Agresija je počela 24. marta 1999. godine u večernjim satima, bez odobrenja Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija.
Prema podacima Ministarstva odbrane Srbije, tokom 78 dana agresije ubijen je 1.031 pripadnik Vojske i policije, a poginulo je oko 2.500 civila, među njima 89 djece. Ranjeno je oko 6.000 civila, od toga 2.700 djece, kao i 5.173 vojnika i policajaca, a 25 osoba još uvijek se vodi kao nestalo.
Kako je svjetskoj javnosti predstavljeno, razlog agresije bila je situacija na Kosovu i Metohiji, odnosno teška humanitarna kriza na tom prostoru, a naredbu za napad dao je Havijer Solana, tada generalni sekretar NATO, generalu SAD Vesliju Klarku.
Kao izgovor za agresiju NATO iskorišćeni su događaji u Račku, 15. januara, a onda i neuspjeh navodnih pregovora vođenih u Rambujeu i Parizu.
Pošto je Skupština Srbije potvrdila da ne prihvata odluku o stranim trupama na svojoj teritoriji, uz prijedlog da Ujedinjene nacije nadgledaju mirovno rješenje na Kosovu i Metohiji, NATO je započeo vazdušne udare.
U stvarnosti, na KiM se dogodila serija terorističkih akata koje je počinila takozvana OVK, kako protiv snaga bezbjednosti Srbije i SRJ, najviše policije, tako i protiv brojnih civila, ne samo Srba nego i Albanaca, objekata infrastrukture, srpskih svetinja takođe.
Prema prvom saopštenju Generalštaba Vojske Jugoslavije, 24. marta oko 20.45, u prvom naletu gađano je više od 20 objekata. Prvi projektili pali su na kasarnu u Prokuplju u 19.53. Slijedio je napad na Prištinu, Kuršumliju, Batajnicu, Straževicu. NATO je započeo bombardovanje s brodova u Jadranu, kao i iz četiri vazduhoplovne baze u Italiji.
Potresna objava supruge stradalog pjevača iz DNK grupe: Žrtvovao svoj život da bi spasio drugu djecu
Tokom 11 sedmica agresije gotovo da nema grada u Srbiji koji se nije našao na meti. NATO je izvršio 2.300 udara i bacio 22.000 tona projektila, među kojima 37.000 zabranjenih kasetnih bombi i onih punjenih obogaćenim uranijumom.
Po nalazima odgovarajućih službi Srbije, do 10. juna zabilježeno je 18.168 avio-preleta. Po NATO izvorima, naleta je bilo 38.004, od toga 10.484 vatrenih dejstava, dok su ostalo bila izviđanja, avaksi i slično. U dejstvima je u prvo vrijeme učestvovalo dnevno oko 70 borbenih aviona, da bi docnije taj broj bio i oko 400 svakodnevno.
Osim napada sa brodova u Jadranu, kao i iz četiri vazduhoplovne baze u Italiji, operacije su izvršavane i iz baza u zemljama Zapadne Еvrope i iz SAD.
Uništen je veliki dio infrastrukture u zemlji, privredni objekti, škole, zdravstvene ustanove, medijske kuće, spomenici kulture, crkve i manastiri. Sve zajedno, procjenjuje se, oko 50 odsto proizvodnih kapaciteta Srbije.
Razoreno je ili oštećeno oko 25.000 stambenih objekata, onesposobljeno 470 kilometara puteva i 595 kilometara pruga. Oštećeno je 14 aerodroma, 19 bolnica, 20 domova zdravlja, 18 dječjih vrtića, 69 škola, 176 spomenika kulture i 44 mosta, dok je 38 razoreno.
Uništena je trećina elektroenergetskog kapaciteta zemlje. Bombardovane su rafinerije u Pančevu i Novom Sadu, što je imalo i nesagledive ekološke posljedice. NATO je upotrebio, navodno prvi put, takozvane grafitne bombe za onesposobljavanje elektroenergetskog sistema.
Razorena je ambasada Kine u Beogradu 7. maja 1999.
Zgrada RTS-a u Beogradu uništena je 23. aprila. Poginulo je 16 osoba i isto toliko ranjeno. Zgrada Televizije Novi Sad razorena je 3. maja 1999, na Međunarodni dan slobode medija.
O materijalnoj šteti koja je nanesena tokom NATO agresije izneseni su različiti podaci. Tadašnje vlasti u Beogradu procijenile su štetu na približno stotinu milijardi dolara, a grupa ekonomista G17 procijenila je štetu na 29,6 milijardi ondašnjih dolara.
NATO je negirao da je imao gubitaka, a iz Beograda su dolazile tvrdnje da je oboreno više desetina letjelica. Ruska agencija APN objavila je da je NATO izgubio više od 400 vojnika i preko 60 letjelica, dok je američki predsjednik Bil Klinton naveo u govoru 10. juna 1999. da NATO nije imao žrtava.
U Muzeju vazduhoplovstva u Beogradu čuvaju se ostaci srušenih aviona F-117, F-16, bespilotnih letjelica, krstarećih projektila.
Vojnom agresijom na Srbiju, navodno zbog situacije na KiM, prijećeno je gotovo deceniju ranije, zapravo od samog početka krize na prostoru bivše Jugoslavije.
Odluku o usvajanju naredbe za aktiviranje snaga Savjet NATO-a donio je 12. oktobra 1998.
Do obustave agresije NATO došlo je poslije potpisivanja Vojno-tehničkog sporazuma kod Kumanova 9. juna 1999.
Tri dana po potpisivanju sporazuma započelo je povlačenje snaga Srbije odnosno SRJ s Kosova i Metohije.
Havijer Solana, tadašnji generalni sekretar NATO-a 10. juna 1999. izdao je naredbu o prekidu bombardovanja.
Posljednji projektili pali su 10. juna u rejonu sela Kololeč, kod Kosovske Kamenice, u 13.30, i na kasarnu u Uroševcu oko 19.35.
Bio je to 79. dan NATO agresije na Srbiju, odnosno SRJ.
Znate li ko su Milica Rakić, Marko Simić i Bojana Tošović?
Kao što smo već naglasili među žrtvama NATO zločina bila su i djeca, a najmlađa je imala svega 11 mjeseci.
Bojana Tošović koja je poginula uoči Uskrsa, 11. aprila 1999, prilikom bombardovanja Merdara kod Kuršumlije.
Dvogodišnji Marko Simić nastradao je od bombi koje su pale na centar Novog Pazara.
U Varvarinu je prilikom granatiranja mosta preko Velike Morave poginula petnaestogodišnja Sanja Milenković, učenica Matematičke gimnazije u Beogradu. Bombe su prekinule i mladalačke snove Gordane Nikolić i Milana Ignjatovića iz Vladičinog Hana. Milan je želio da studira pravo u Kragujevcu. Gordana je željela da ga slijedi.
NATO projektili pogodili su 14. aprila Majino naselje kod Đakovice, u kome su utočište našle izbjeglice iz Hrvatske. U barakama su ubijeni Ivan Ivančić (7) i Marko Ivanović (3). Istog dana nastradala su djeca Adema Munčaja i Arta Lugić iz Đakovice. NATO projektili pogodili su 1. maja oko podneva autobus "Niš ekspresa", 18 kilometara sjeverno od Prištine, dok je prelazio most u Lužanima. Tada je ubijeno najmanje 60 osoba, među kojima i 15 djece. Ovaj zločin važio je za jedan od najmonstruoznijih. Bio je vedar dan, tako da su piloti jasno vidjeli šta gađaju.
Trogodišnja Milica Rakić poginula je 17. aprila 1999. godine u Batajnici. Malena Milica je ubijena fragmentima bombe dok se nalazila u kupatilu na drugom spratu porodične kuće koja je udaljena oko kilometar od nekadašnjeg aerodroma Batajnica. Smrt je djevojčicu zatekla na dječijoj noši, a u tom napadu je ranjeno još pet civila.
Njen otac Žarko, porijeklom iz Bosanskog Petrovca, svjedočio je da je scena udara bila stravična i da je kupatilo iz kog je na rukama iznio krvavu kćer bilo puno gelera.
Prema Srpskoj pravoslavnoj crkvi od ranije je pokrenuta inicijativa da kanonizuje malu Milicu, a njen lik se već nalazi na freskama u mnogim srpskim svetinjama.
U manastiru Tvrdoš kod Trebinja, u Republici Srpskoj je 2004. godine rađena freska Milice Rakić, na kojoj se nalazi opis nje kao novomučenice, kao i u manastirskoj crkvi manastira Tresije na Kosmaju i u Manastiru Vavedenja Presvete Bogorodice u Beogradu.
U beogradskom Tašmajdanskom parku 2000. godine podignut je spomenik posvećen djeci ubijenoj u bombardovanju NATO-a.
Na mermernom bloku, čije čelo zauzima bronzana statua male Milice Rakić, na srpskom i engleskom jeziku uklesana je poruka: "Bili smo samo deca".
