U nastavku suđenja bivšem komandantu Trećeg korpusa takozvane Armije BiH Sakibu Mahmuljinu za zločine nad zarobljenim srpskim civilima i vojnicima na području Zavidovića i Vozuće 1995. godine, svjedok odbrane penzionisani brigadni general Fikret Ćuskić rekao je da realno nikada nije razmatrana mogućnost upotrebe sile prema odredu El mudžahedin.
Ćuskić, koji je tokom rata bio komandant 17. krajiške brdske brigade takozvane Armije BiH, tvrdi da je politički vrh odnosno tadašnje Predsjedništvo kao vrhovni komandant moglo jedino donijeti odluku o upotrebi sile protiv odreda El mudžahedin.
"Realno nije bila razmatrana mogućnost upotrebe sile prema odredu El mudžahedin jer su oni bili naši saveznici, a i u naređenjima nije postojalo odobrenje za to. Implikacije nastale sukobom sa stranim borcima bile bi katastrofalne po političku podršku koju je BiH imala iz islamskog svijeta", rekao je on.
Ćuskić tvrdi da su u borbenom smislu pripadnici odreda El mudžahedin bili hrabri ali bez fizionomije i kulture vojničkog ponašanja nad kojima se nije mogla ostvariti efektivna komanda i kontrola, kao i da je Mehmed Alagić, koji je dužnost komandanta Trećeg korpusa tzv. Armije BiH obavljao prije optuženog Mahmuljina, zastupao stav da će se s tim stranim borcima kad-tad morati vojnički obračunati.
Svjedok je rekao da u vojničkom smislu ima grozna iskustva sa odredom El mudžahedin, a na direktno pitanje sudije Mire Smailović o tome zašto su uopšte bili angažovani pripadnici te formacije u borbenim dejstivma, s obzirom na štetu koju su pravili odgovorio je da je "dobit od njihovog angažaman bila veća nego šteta koju su nanosili".
Tužilac Sedin Idrizović je u dokazni postupak uveo neliko dokumenata poput naređenja od 20. septembra 1993. godine, koje je potpisao svjedok, kao i izvještaja od 25. septembra iste godine o borbenom angažmanu odreda "El mudžahedin", logističko naređenje od 9. decembra o izdavanju 60 pari čizama pripadnicima ovog odreda, te dokumenata "Stanje borbene gotovosti Trećeg korpusa" u kojem se navodi brojno stanje El mudžahedina u okviru borbene grupe "Sjever".
Idrizović je predočio i dokument Spisak pripadnika odreda El mudžahedin koji je izdao Opštinski sekretarijat za odbranu Zenica, za koji svjedok tvrdi da nije upoznat ali i da je nevojnički jer sličan dokument ne postoji za druge jedinice.
Tužilac je u dokazni postupak uveo i mjesečni redovni borbeni izvještaj od 3. avgusta 1995. godine u kojem organ bezbjednosti Trećeg korpusa tzv. Armije BiH referiše o neformalom razgovoru starješina sa komandama odreda El mudžahedin, kao i organizovanju sportskim igrama i dopremanju hrane pripadnicima te vojne formacije.
Svjedok je taj dokument okarakterisao kao "akt organa za moral" i aktivnosti koje se provode kada nešto ne funkcioniše.
Optuženi Mahmuljin je ukazao, a svjedok potvrdio da na dokumentu "Stanje borbene gotovosti Trećeg korpusa" od 14. septembra 1994. godine nema ni potpis niti pečat te da je moguće riječ o radnoj verziji.
Optužnica tereti Mahmuljina da kao komandant Trećeg korpusa, u čijem je sastavu djelovao i odred "El mudžahedin", nije ništa preduzeo da spriječi zločin pripadnika tog odreda nad ratnim zarobljenicima i srpskim civilima tokom vojne akcije na širem području Zavidovića i Vozuće 1995. godine.
Prema optužnici, pripadnici odreda El mudžahedin su od 11. do 29. septembra 1995. godine ubili 52 ratna zarobljenika.
Naredno ročište zakazano za 27. mart u 9.00 časova.
