Parastos će biti služen u 11.00 časova, a za 12.00 časova predviđen je kratak komemorativni program, te odavanje počasti i polaganje cvijeća uz spomen-krst u Kravici za 3.267 poginulih srpskih civila i boraca iz srednjeg Podrinja i Birča.

Obilježavanju će prisustvovati savjetnik ministra rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske general Milan Torbica i ministar spoljne trgovine i ekonomskih odnosa u Savjetu ministara Staša Košarac.

Na taj način biće obilježeno 28 godina od velikog srpskog stradanja na području bratunačke mjesne zajednice Kravica.

Etničko čišćenje u srednjem Podrinju započelo je u aprilu 1992. godine uništavanjem svega što je srpsko.

Muslimanske snage iz Srebrenice pod komandom Nasera Orića, uz pomoć jedinica sa bratunačkog, vlaseničkog i zvorničkog područja, vršile su progon i ubistva srpskog stanovništva i uništavanje imovine tokom cijele 1992. i početkom 1993. godine.

Poslije brojnih zločina u srpskim selima oko Srebrenice i Bratunca u prvoj godini građanskog rata u BiH, Orićevi džihadisti su krvavi pir nastavili i 1993. godine kada su na pravoslavni Božić upali u Kravicu i ubili 49, ranili 80 srpskih civila i vojnika, a sedam ih je nestalo. Pet ih još nije pronađeno ni nakon 28 godina. Među nestalima tog dana su i dvije žene.

Selo je na Božić opljačkano i zapaljeno je 688 srpskih kuća. Uništeno je oko 2.000 pomoćnih i 27 društvenih objekata. Oko 1.000 stanovnika u jednom danu je ostalo bez domova i kroz smetove se probilo prema Drini izbjegavši sigurnu smrt prelaskom u Srbiju. Bez jednog ili oba roditelja ostalo je 101 dijete.

Od početka rata, pa sve do polovine 1995. godine muslimanske snage iz Srebrenice stalno su upadale u srpska sela oko ovog mjesta, Bratunca, Milića, Skelana i Zvornika, ubijajući sve što stignu, pljačkajući i paleći srpsku imovinu.

Zarobljene su mučili, masakrirali, odsijecali im glave i pokazivali ih u Srebrenici, dok je zabilježen i slučaj da su Nenada Rankića pekli na ražnju.

Po proglašavanju Srebrenice zaštićenom zonom UN u aprilu 1993. godine, umjesto demilitarizacije nastavljeni su upadi u srpska sela.

Izuzimajući tri sela uz Drinu, uništena su sva ostala srpska sela na području srebreničke i veliki broj sela u bratunačkoj i milićkoj opštini /više od 100 sela/, a jedinice Nasera Orića ubile su oko 3.000 Srba od kojih više od polovine civila.

Napadi i masakri najčešće su izvođeni na velike pravoslavne praznike kao što su Božić, Petrovdan i Đurđevdan.

Zlikovci nisu ostavljali žive ni bolesne i nepokretne, žene, djecu i starce, a zarobljeni su umirali nakon brutalnih mučenja i tortura. Tako je bilo i u Kravici.

Zarobljenom Anđelku Mlađenoviću iz Ježestice, pred majkom Savkom, odsjekli su glavu, zavezali je za vozilo i odvezli u Srebrenicu, o čemu postoje fotografije, a Savku su nakon zlostavljanja, takođe, zaklali sa još nekoliko civila, očevidaca toih zločina.

O tome je svjedočio Kravičanin Dragomir Miladinović čiji su sinovi Ratko i Đorđe poginuli toga dana.

Dva dana nakon masakra pronađeno je i sahranjeno sedam masakriranih tijela, a tek poslije dva i po mjeseca sahranjeno je još 42 unakaženih tijela.

Osim Dragomirovih sinova Ratka i Đorđa, na Božić su, braneći nejač, poginuli još braća Vojislav i Radojko Bogićević, Krstivoje i Ivan Đukanović, Anđelko i Dragan Mlađenović, Vidosav i Miladin Đokić, te Vujadin i Miladin Dolijanović.

U napadu srebreničkih muslimanskih snaga na Kravicu učestvovao je, prema svjedočenju preživjelih mještana, veliki broj Bošnjaka, koji su se poslije rata vratili na područje Srebrenice i Bratunca.

Ni 28 godina od srpskog stradanja niko nije odgovarao za ubistva i zločine u Kravici, kao ni za ostale zločine u velikom broju navedenih srpskih sela u srednjem Podrinju, izuzimajući dvojicu Bošnjaka koji su osuđeni za tri pojedinačna ubistva na području Bratunca.

Božićni napad na Kravicu je, prema pričama živih, ali i istorijskim podacima, bio nastavak ustaškog zločina koji je počinjen na Vidovdan 1944. godine, kada su ustaše iz okolnih sela zapalile 38 Srba u podrumu jedne kuće u selu Zonići kod Kravice.

Među zapaljenima su bili jednogodišnja Jefa, kao i Pavle i Vasilije Pavlović, koji su imali 64 godine.

Za taj zločin niko nije odgovarao i poučeni tim saznanjem potomci koljača iz Drugog svjetskog rata počinili su novi zločin vjerujući da ponovo neće niko odgovarati što se, nažalost, obistinilo.