Politikolog Ljubiša Malenica iz Centra za društveno-politička istraživanja Republike Srpske izjavio je da je trenutna političko-pravna kriza unutar BiH, izazvana djelovanjem Kristijana Šmita, nesumnjivo usmjerena protiv Republike Srpske, odnosno Srba u BiH.
Malenica je istakao da se, kao i u periodu NATO agresije na SRJ, nasrtaji na institucije Republike odvijaju pod krinkom narativa individualne krivice jednoga čovjeka, iako suštinski problem zagovornicima globalizma Srbi predstavljaju kao narod.
- Dvadeset šest godina poslije, isti varvarizam u novom ruhu i dalje je prisutan na prostoru bivše Jugoslavije. Golu silu NATO-a zamijenilo je pravno nasilje - naveo je Malenica.
""U danima kada obilježavamo godišnjicu NATO agresije na SR Jugoslaviju, prepoznajući ga kao manifestaciju varvarstva, otpor tadašnje srpske države ne možemo tumačiti drugačije nego kao čin potvrde suvereniteta. Sve norme međunarodnoga prava su pogažene zarad bombardovanja Srbije i Crne Gore. Zaobiđen je i Savjet bezbjednosti UN. I pored zvaničnih saopštenja u kojima se agresija karakterisala kao humanitarna intervencija, postoje i mišljenja po kojima su Srbi stradali samo da bi se preusmjerila pažnja američke javnosti sa niskih strasti kojima je Vilijam Klinton ukaljao Ovalnu kancelariju. Divljaštvo kao suštinska karakteristika političkog Zapada ispoljila se upravo te 1999. godine.
Dvadeset šest godina poslije, isti varvarizam u novom ruhu i dalje je prisutan na prostoru bivše Jugoslavije. Golu silu NATO-a zamijenilo je pravno nasilje.
Pretvaranje pravnih normi i institucija u sredstvo obračuna sa političkim protivnicima je koncept već duže vremena poznat u okvirima političke teorije i prakse. Za njega na Zapadu postoji i poseban naziv – lawfare – koji nastaje kao kovanica termina pravo i ratovanje. U kontekstu BiH ovaj pristup je bio od izuzetne koristi visokim predstavnicima, de fakto kolonijalnim upravnicima, u njihovim naporima centralizacije države, te majorizacije Srba i Hrvata. Između ostaloga, degeneraciju prava radi održavanja narativa, koju je prethodno proizvodio Haški tribunal, na sebe su preuzeli sud i tužilaštvo BiH, što ih je učinilo političkim akterima.
Trenutna političko-pravna kriza unutar BiH, izazvana djelovanjem Kristijana Šmita, je nesumnjivo usmjerena protiv Republike Srpske, odnosno Srba u BiH. Kao i u periodu agresije na SRJ, nasrtaji na institucije Republike se odvijaju pod krinkom narativa individualne krivice jednoga čovjeka, iako suštinski problem zagovornicima globalizma Srbi predstavljaju kao narod.
Prije nego što je napadnuta Jugoslavija, 1995. godine bombardovana je Republika Srpska, a srpski narod u Hrvatskoj etnički očišćen uz blagoslov kolektivnoga Zapada. Srbi su tada stajali sami. Ovaj put, Republika Srpska nije usamljena i situacija koja se predstavlja kao specifična lokalna problematika je zapravo samo refleksija krize zapadnocentričnoga globalnoga poretka koji je zemljama istočne Еvrope nametnut nakon raspada SSSR-a.
Ilustracije radi, u Rumuniji, ubjedljivi pobjednik prvog kruga predsjedničkih izbora Kalin Đorđesku u nekoliko dana gubi mandat jer Vrhovni sud Rumunije poništava izbore. Razlog je, kao što to obično biva, navodna korupcija. Stvarni grijeh Đorđeskua je njegova nezainteresovanost da na račun nacionalnih interesa Rumunije zastupa politike briselske evrokratije. U kontekstu Rumunije, demokratija je - u najboljem slučaju - suspendovana. Unutar samih Sjedinjenih Država, Trampova administracija se suočava sa sličnim problemima gdje se pravne strukture, odnosno sudovi, javljaju kao glavna sredstva političkoga pritiska kako na planove nove administracije tako i na pojedinačne članove iste, sa naglaskom na samoga Donalda Trampa.
Suštinski posmatrano, proces globalizacije koji se nameće kao bezalternativan više od tri decenije privodi se svome logičnom ishodu i pred nacije svijeta se postavlja izbor između prihvatanja podređenosti, s jedne strane, i suverenističkoga djelovanja s druge. Na globalnoj ravni postepeno se povlače ideološke granice između suverenista i globalista. U stvarnosti one se neminovno ispoljavaju na polju politike kao borba između dominacije nosilaca procesa globalizacije i ponovnoga nametanja principa poštovanja prava suverenih država i nacija.
Svodeći iznova prostor razmatranja na lokalni stepen, u trenutnoj krizi unutar BiH prepoznaju se osobine globalnih procesa i moguće je da trenutno BiH služi kao najilustrativniji primjer sukobljavanja onih koji teže neokolonijalnom načinu postupanja i zagovornika suverenizma.
Nigdje na svijetu, pa tako ni u BiH, ova dva svjetonazora ne mogu istovremeno postojati na jednom prostoru. U društveno-političkom rječniku bosanskih muslimana susreće se sintagma "Bosna ponosna" – često iskorištena kako bi se konstruisala veza između sadašnje BiH i srednjovjekovne srpske države. Muslimansko političko vođstvo se ne libi koristiti dati izraz kako bi trenutnu BiH okarakterisalo kao ponosnu, nezavisnu i suverenu zemlju.
U stvarnosti, ta Bosna ne postoji. Politike i potezi kako muslimanskoga političkoga sloja, tako i institucija na zajedničkom nivou, prihvataju postojanje, funkcionisanje i nadređeni status organa koji nikakvu utemeljenost u BiH nemaju, da ne govorimo o legitimitetu među narodima koji u BiH žive. Bosna ponosna ne trpi visokih predstavnika. I pored izazova sa kojima se suočava Republika Srpska, ako igdje u dejtonskoj BiH i dalje bitiše duh srednjovjekovne Bosne, odnosno "Bosne ponosne", onda je to svakako u Republici Srpskoj.
Za ovakvo stanje direktnu krivicu snose muslimanski politički i intelektualni prvaci. U vremenu kada je Pedi Еšdaun smijenio više desetina demokratski izabranih srpskih zvaničnika, političkom Sarajevu se pružila prilika da svoje riječi posvjedoči djelima. Upravo je Sarajevo – braneći istinske principe suverenosti – trebalo da reaguje u korist srpskih funkcionera. To se nije dogodilo i svako insistiranje nakon toga o BiH kao suverenoj zemlji je samo forma lišena suštine i ništa više od toga, piše u tekstu koji je objavljen i na sajtu CDPI.""
